به گفته فردوسی:
برآمد به سنگ گران سنگ خرد هم آن و هم این سنگ گردید خرد
فروغی پدید آمد از هر دو سنگ دل سنگ گشت از فروغ آذرنگ
جهاندار پیش جهان آفرین نیایش همی كرد و خواند آفرین
كه او را فروغی چنین هدیه داد همین آتش آنگاه قبیله نهاد
یكی جشن كرد آنشب و باده خورد "سده" نام آن جشن فرخنده كرد
|